Waakhondje - Eindexamen drama SISA

 

'Ik wil wel eens aan wat anders denken.'

 

Een gebroken gezin in de jaren '80 waarbij de vader om het leven gekomen is. De moeder is hierdoor de weg kwijt en haar 15-jarige tweelingdochters verzorgen haar. Buurjongen Wolf brengt het gezin (onbewust) stilaan weer bij elkaar.

 

 

 

1 Voortekens

 

- Ken je het theatergezelschap? Welke reputatie geniet het? Wie is de regisseur?

Ja. Het stuk werd gespeeld door een eindejaarsklas van het SISA (Stedelijk Instituut voor Sierkunten en Ambachten), waaronder een goede vriendin van mij. Bijgevolg werd het stuk geregisseerd door de docente 'drama'. Ik verwachtte een experimenteel toneelstuk dat interessant, maar zeker niet perfect zou zijn.

 

- Wat is de titel van het stuk?

Het stuk heet 'Waakhondje'. Die titel slaat op de twee dochters die waken over hun moeder. Ze zijn bang dat hun moeder niets meer aankan, nu hun vader gestorven is. Ook is de tekst van het stuk gebaseerd op de tekst van Peer Wittenbols' 'Waakhondje'. De titel is dus overgenomen.

 

2 Thematiek

 

- Waar gaat het stuk over? Moet je die thematiek zelf achterhalen of wordt de boodschap expliciet verwoord?

Het stuk gaat over een buitenstaander die voor een belangrijke verandering zorgt. De buurjongen Wolf zorgt ervoor dat het gezin de weg naar de realiteit terugvindt. 

Men kreeg op voorhand een brochure waarin stond dat de vier stukken die avond over het thema 'buitenstaanders' gingen. Dit thema is natuurlijk erg breed. De meeste informatie haalde ik als kijker uit het toneelstuk: het was meteen duidelijk dat Wolf de buitenstaander was. Toch wist ik pas op het einde van het stuk hoe de vork in de steel zat.

 

 

3 Opvoeringstekens

 

- Hoe maken de proxemiek en gestiek de onderlinge verhoudingen zichtbaar?

De tweelingzussen Evi en Marie staan steeds naast elkaar. Evi en Wolf vinden elkaar leuk, waardoor Evi dichter en dichter bij Wolf komt staan. Verder bevindt Wolf zich op het begin buiten. Hij komt, naarmate het einde nadert, steeds dichter en dichter bij de bewoners van het huis te staan. Het meest opvallende is de positie van de moeder: zij zit steeds alleen op haar bed, in haar slaapkamer. Dit symboliseert haar isolatie, alsook haar gevoel van eenzaamheid en onbegrip.

Op het einde van het stuk staan de personages emotioneel dichter bij elkaar en bevinden alle personages zich aan het raam in moeders slaapkamer.

We kunnen dus besluiten dat de afstand op het podium de emotionele afstand tussen de karakters illustreert.

 

- Op welke locaties speelt het stuk zich af? Hoe vinden de locatiewisselingen plaats?

Het stuk speelt zich steeds af in en rondom het huis van de tweeling Evi en Marie. Wolf bevindt zich het grootste deel van het stuk buiten; de moeder bevindt zich dan weer steeds in haar slaapkamer. Naar het einde van het stuk toe, komen de personages dichter bij elkaar te staan. Op het einde staan alle personages aan het raam in moeders slaapkamer.

Het huis wordt gevormd door stapels kleren en rommel. Die staan natuurlijk ook symbolisch voor de verloedering van de bewoners. Wanneer Wolf eindelijk binnenvalt, wordt dit weergegeven door het omduwen van stapels kleren. Er wordt als het waren een doorgang gemaakt in het vierkant (huis).

 

4 Evaluatie

 

- Is het verhaal duidelijk opgebouwd?

Ja. De verhaallijn draait om de isolatie van het gezin na het overlijden van de vader. Buurjongen Wolf tracht dit te begrijpen en besluit zijn spreekbeurt hierover te houden. Zo komt hij steeds aanbellen om vragen te stellen voor zijn presentatie. Elke keer dat Wolf komt, wordt de emotionele afstand tussen de zussen en hem kleiner.

Wanneer Wolf eindelijk binnenkomt, begint ook de moeder open te bloeien. Uiteindelijk leest hij aan de moeder voor wat hij allemaal genoteerd heeft voor zijn spreekbeurt. Iedereen staat dicht bij elkaar, aandachtig te luisteren. Zo eindigt het stuk.

 

- Hoe evalueer je de acteerprestaties?

Ik vond het stuk echt goed en was dus aangenaam verrast. De vier rollen werden gespeeld door vier achttienjarige vrouwen. Zij waren zeer expressief en brachten hun personage duidelijk naar voren. Het stuk zat namelijk vol stille momenten, waarop eerder met bewegingen en emoties gewerkt werden in plaats van met taal. Ik was vooral onder de indruk van Vero, de vriendin van me, omdat zij de rol van buurJONGEN op haar nam. Misschien is mijn blik niet geheel objectief, omdat ik Vero nog nooit eerder in een echte zaal heb zien spelen. Toch vond ik dat de vier meisjes een mooie prestatie neergezet hebben.