Creatief schrijven: expositie en flashback

De kamer ziet er allesbehalve alledaags uit. De enige verlichting komt van rode lampen en de muren zijn donkergrijs geverfd. Het meubilair bestaat uit enkele tafels waarop professioneel materiaal staat. Verder hangen er her en der foto’s die nog aan het ontwikkelen zijn. Voor Jutta is het meer dan gewoon een kamer. Het is haar huis, haar toeverlaat. Daar heeft zij de touwtjes in handen. Soms kiest ze voor stilte, soms voor luide muziek. Maar het is er steeds donker. In het donker valt ze eindelijk eens niet op.

De okeren sjaal staat in contrast met de donkere tinten van de kamer. Hij hangt over de stoel die in de hoek van de kamer stond; ver weg van al het materiaal. Het lichtblond, bleek meisje had hem daar bij het binnenkomen voorzichtig opgehangen. Jutta draagt haar lievelingssjaal normaal gezien maar een keer per week. Dat is een regel die ze zichzelf heeft opgelegd. Ze wilt immers niet opgemerkt worden. Ze kreeg de sjaal van haar grootmoeder voor Kerst. Het kledingstuk was veel opvallender dan de rest van haar garderobe. Maar volgens haar grootmoeder moest Jutta zich niet verbergen.

Jutta denkt daar anders over. Ze is zo al opvallend genoeg. Met haar bleke, bijna doorzichtige huid en spierwitte haren, valt ze overal uit de toon. Alsof dat nog niet erg genoeg is, heeft ze ook nog felblauwe ogen. Ze is enkele maanden geleden zeventien geworden, maar zou voor een veertienjarige kunnen doorgaan. Jutta is immers smalgebouwd; niet op een aantrekkelijke manier zoals fotomodellen, maar op een iele, kindse manier. Eigenlijk heeft Jutta het niet zozeer moeilijk met haar uiterlijk. Ze vindt het vooral lastig dat mensen ervan uitgaan dat ze lief, schattig, onzeker en afhankelijk is. Want dat is dus allesbehalve het geval. Jutta is volwassen voor haar leeftijd. Ze is koppig en vastberaden. Ze mag dan introvert zijn; ze is niet snel geïntimideerd. Lief is ze evenmin. Ze vindt nu eenmaal dat haar buurmeisje een dom wicht is en dat de meisjes aan de bushalte zich aanstellen.

Jutta begint geconcentreerd foto’s te ontwikkelen. Voor haar is dit het hoogtepunt van haar dag: foto’s ontwikkelen en dan in spanning wachten op het resultaat. Ze werkte nu al vijftien maanden aan het opbouwen van een portfolio. Terwijl ze wacht op de foto’s, haalt Jutta haar thermos boven. Ze snuift de geur van de vertrouwde koffie op. Zonder te blazen, neemt ze een slok. De koffie is, zoals altijd, iets te warm. Maar zo heeft ze hem het liefst.

Vroeger ging ze met haar grootmoeder naar de speciaalzaak in het dorp. Daar roken ze aan de verschillende soorten koffiebonen. Uiteindelijk kozen ze altijd voor de ‘Arabiatica Classica’. Nu zij er niet meer is, gaat ze alleen. Ze zou nooit koffiebonen van de supermarkt kopen. Dat zou haar grootmoeder niet gewild hebben.